ماده ۷۴ قانون کار
ماده ۷۴ قانون کار: مدت مرخصی استعلاجی، با تایید سازمان تامین اجتماعی، جزء سوابق کار و بازنشستگی کارگران محسوب خواهد شد.
مواد مرتبط
نکات توضیحی، تفسیری دکترین
با عنایت به تعریفی که از تعلیق قرارداد کار ارائه شد، گاهی ممکن است عدم انجام وظیفه توسط کارگر به واسطه بیماری باشد اعم از اینکه بیماری حاصله ناشی از شغل او باشد یا نباشد و یا ناشی از شغل او باشد یا نباشد و یا ناشی از حادثه ای بوده که در کارگاه بوقوع پیوسته یا حوادث خارج از کارگاه موجب بروز صدمه و عدم امکان حضور او باشد.
در چنین حالاتی قرارداد کار به حالت تعلیق درآمده و پس از رفع آن مجدداً به حالت سابق اعاده و کارگر مشغول به کار خواهد شد، همچنین است در مورد مرخصی زایمان بانوان کارگر که مطابق مقررات مجاز هستند برای وضع حمل مدتی را در محل کار حاضر نشوند و در محدوده پیش بینی شده در قانون که میزان آن در مباحث سابق ذکر شد، قرارداد کار آنان به حالت تعلیق در می آید. چنین موارد تعلیقی توأم با پرداخت غرامت دستمزد ایام بیماری یا زایمان با استفاده از مرخصی استعلاجی بارداری و زایمان می باشد، غرامت دستمزد یکی از حمایت های قانون تأمین اجتماعی از کارگران است، به طور کلی هر کس طرف قرارداد کار واقع شود و در مفهوم کارگر شناسایی گردد الزاماً تحت پوشش بیمه تأمین اجتماعی به طور تبعی قرار میگیرد و از مزایای آن از جمله غرامت دستمزد بهره مند میشود.[۱]
نکات توضیحی
ممکن است کارگری که از مرخصی استعلاجی استفاده کرده است، بیمه نباشد و به این دلیل نتواند از امکانات سازمان تأمین اجتماعی استفاده نماید و یا از چتر حمایتی بیمه دیگری بهره مند شود.مثل کارمندان بازنشسته که پس از بازنشستگی بر اساس قانون کار مشغول به کار هستند.آیا باید این دوره جزو سوابق استخدامی ایشان در روزهای کاری به حساب آید؟ در پاسخ به این سوال باید گفت به نظر میرسد در خصوص شرایط خاص اینچنینی سازمان تأمین اجتماعی می تواند به عنوان یک مرجع، مسئول تأیید یا عدم تأیید بیماری باشد تا پس از تأیید، فرد مستحق بتواند از سوابق کاری خود در این مدت بهره مند شود.[۲]
منابع
- ↑ غلامرضا موحدیان. حقوق کار (علمی و کاربردی) به انضمام مباحثی از بیمه های تأمین اجتماعی کارگران). چاپ ۴. فکرسازان، ۱۳۸۹. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: ۱۷۵۳۸۶۸
- ↑ محمد هدایتی زفرقندی. قرارداد کار. چاپ ۲. میزان، ۱۳۹۱. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: ۳۹۳۳۸۸۴