ماده ۵۷ قانون کار
ماده ۵۷ قانون کار: در کار نوبتی ممکن است ساعات کار از ۸ ساعت در شبانه روز و چهل و چهار ساعت در هفته تجاوز نماید، لکن جمع ساعات کار در‌چهار هفته متوالی نباید از ۱۷۶ ساعت تجاوز کند.
پیشینه
حداکثر میزان ساعت کار نوبتی در قانون قبلی بیشتر بوده است. مطابق تبصره ۳ ماده ۱۱ قانون کار ۱۳۳۷: «در مورد کار نوبتی ممکن است ساعات کار از هشت ساعت در شبانه روز و چهل و هشت ساعت در هفته تجاوز نماید مشروط بر آن که جمع ساعات کار در چهار هفته متوالی کار از ۱۹۲ ساعت تجاوز ننماید».
نکات توضیحی، تفسیری دکترین
زمان شروع نوبت های کار را افراد ذی ربط میتوانند تعیین کنند، و برنامه زمانی آنرا بر حسب فصل، محیط روستایی یا شهری، قابلیت های متفاوت تطابق افراد و در صورت امکان تغییرات موقت در میزان فشار کار مشخص نمایند. مسأله برحسب این که دو نوبت کاری بدون وقفه در روی یک دستگاه انجام شود یا اینکه بین آنها استراحت وجود داشته باشد تفاوت دارد. در حالت اول قابلیت انعطاف کمتر است، زیرا زمان تحویل و تحول بیش از حدود یک ساعت نمیتواند باشد.[۱]
رویه های قضایی
منابع
- ↑ احمد رفیعی. قانون کار در نظم حقوقی کنونی (دفتر پنجم حقوق کار-محشای قانون کار). چاپ ۱. نگاه بینه، ۱۳۹۳. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: ۴۵۴۲۶۴۰
