ماده ۲۴ قانون کار

ماده ۲۴ قانون کار: در صورت خاتمه قرارداد کار، کار معین یا مدت موقت، کارفرما مکلف است به کارگری که مطابق قرارداد، یک سال یا بیشتر، به کار اشتغال داشته است برای هر سال سابقه، اعم از متوالی یا متناوب بر اساس آخرین حقوق مبلغی معادل یک ماه حقوق به عنوان مزایای پایان کار به وی پرداخت نماید.

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی

مواد مرتبط

• ماده ۲۱ قانون کار
• ماده ۲۵ قانون کار
• ماده ۲۶ قانون کار

نکات توضیحی

مزایا به طور کلی به مجموع موارد رفاهی اطلاق میشود مانند کمک هزینه، عائله مندی و سود سالیانه که جهت رفاه کارگر، کارفرما به وی می پردازد. مزایا جزو مزد ثابت در نظر گرفته نمیشوند و هنگام تسویه حساب فقط مزد ثابت کارگر در نظر گرفته میشود.

منظور از تناوب، انجام کار در مقاطع زمان متفاوت است بدین معنی که کارگر سه ماه در یک کارگاه کار کند و قراردادش خاتمه یابد و با فاصله یک هفته به طور مجدد در همان کارگاه مشغول کار شود. به عبارت دیگر بین دوره های خدمت او فاصله ایجاد شود.

در شرایطی که کارفرمایان برای موفقیت در رقابت های اقتصادی حاصل از اقتصاد جهانی مجبور به تغییرات شرایط کار از جمله آزاد سازی نیروی انسانی(البته با پرداخت حقوق حقه ایشان) هستند، ماده ۲۶ قانون کار موافقت کتبی اداره کار و امور اجتماعی را لازم دانسته است.همچنین به موجب همین ماده بایستی آخرین حقوق، مبلغی معادل یک ماه حقوق به عنوان مزایای پایان کار به کارگر پرداخت شود.حتی در صورتی که کارگر در انجام وظایف محوله قصور ورزد و یا آیین نامه های انظباطی کارگاه را پس از تذکرات کتبی نقض نماید، کارفرما مکلف گردیده علاوه بر مطالبات و حقوق معوقه در ازای هر سال سابقه کار معادل یک ماه آخرین حقوق کارگر به عنوان حق سنوات به وی پرداخته، سپس قرارداد کار را فسخ نماید.

رویه قضایی

• رای شعبه دیوان عدالت اداری درباره تفاوت مرخصی و ترک کار(شماره دادنامه۹۱۰۹۹۷۰۹۰۱۹۰۵۸۵۲)

مقالات مرتبط

• ماهیت حقوقی سنوات در روابط کار